در اینجا باید اول دید که آیا پرواز در ارتفاع اپتیمال ۲۷ کیلومتری از سطح زمین (این موشک به دلایلی تنها در این ارتفاع، کمی بیشتر کمی کمتر، کار می‌کند که پیشتر در پستی مفصل توضیح داده شد) با سرعت هایپرسونیک اصلا قادر به تولید ابر پلاسمای چشمگیری است یا خیر؟ و اگر تولید میشود این ابر دارای چه خواصی از نظر فرکانس پلاسما، چگالی الکترون‌ها و اتم‌های یونیزه شده، دما و غیره است. به طور کلی کاهش سطح مقطه جسمی در ابر پلاسما ممکن است و اتفاق هم می‌‌افتد، اما در عین حال باید گفت که همیشه این طور نیست و ابر پلاسمای تولید شده بنا بر شرایطی حتی میتوانند سطح مقطع جسم را بسیار افزایش دهند. اینکه ابر پلاسما در نهایت چه تاثیری بر سطح مقطع کلاهک یک موشک خواهد گذاشت بستگی به ارتفاع و سرعت موشک دارد. به عنوان مثال در تصویر بالا پرفایل راداری کپسول APOLLO با سطح مقطع ۱ متر مربع به هنگام بازگشت به زمین با سرعت ۱۹ ماخ را می‌بینید که در باند S گرفته شده است، باندی که برای کشف پرنده‌ها از آن استفاده میشود. در این پرفایل تا ارتفاع ۱۵۰۰۰۰ فوتی سطح مقطع کاهش پیدا کرده و ثابت است، اما بعد از آن ناگهان سطح مقطع رشد چشمگیری پیدا می‌کند، و دوباره باز کاهش پیدا می‌کند. البته در اینجا باید گفت این نمودار تجربی هندسه ماژول بازگشت APOLLO به زمین با یک موشک هایپرسونیک بسیار متفاوت است. بدین روی نحوه تاثیر گذاری ابر پلاسما روی سطح مقطع موشک ثابت نبوده و امواج در عین اینکه میتوانند جذب بشوند، تحت شرایطی هم میتوانند به شدت بازتابیده بشوند! به طور کلی ابر پلاسما اگر بتوان شرایط را خوب در این ارتفاع شبیه سازی و کنترل کرد، میتواند باعث کاهش چشمگیر سطح مقطع موشک بشود و بدین روی مسافت کشف یک سامانه را تا چند صد کیلومتر کاهش بدهد. در اینجا همچنین باید افزود که حسن این موشک هایپرسونیک پرواز در ارتفاع پست تا ایجاد ابر پلاسما است! در حمله سپاه پاسداران به اربیل عراق اگر به یاد داشته باشد، کلاهک موشک فاتح ۱۱۰ کاملا در ابر پلاسما قرار گرفته بود که رهگیری کلاهک را شدیدا با مشکل روبرو می‌کند و به احتمال زیاد سامانه‌های آمریکایی مستقر در منطقه توان رهگیری سرجنگی این موشک را نداشته باشند و از پدافند آمریکایی یک پنیر سوئیسی خواهد ساخت!
