در این رابطه لازم به ذکر است که به عنوان مثال اشاره کوتاهی به مقاله فایننشال تایمز می‌کنم که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد و در آن نگرانی هایی در مورد سرنوشت ۵۰ تن اورانیوم طبیعی سوریه که برای سوخت راکتور الکبیر در استان دیرالزور سوریه (که سال ۲۰۰۷ توسط رژیم صهیونیستی بمباران شد) در نظر گرفته شده بود، مطرح شدند. فایننشال تایمز به ویژه این نگرانی را بیان کرد که سوریه می تواند این اورانیوم را در اختیار ایران قرار داده باشد. گزارش شده است که ایران چندین سال تلاش کرده است اورانیوم طبیعی با کیفیت بالا را در بازارهای سیاه بین المللی به دست آورد. اگرچه ایران اورانیوم طبیعی خود را استخراج می کند، اما می تواند موجودی مخفی اورانیوم طبیعی را برای برنامه غنی سازی اورانیوم در موازات با برنامه غنی سازی غیر نظامی خود استفاده کند. بسته به کارایی سانتریفیوژ ها و آبشار بندی آنها ، پنجاه تن اورانیوم طبیعی برای ۳ تا ۵ سلاح هسته ای کافی خواهد بود. تا به امروز از سر نوشت این ۵۰ تن اورانیوم طبیعی در سوریه خبری نیست! این احتمال نیز وجود دارد که با بدست آوردن اورانیوم طبیعی از منابع اعلام نشده حتی دیگر نیاز به غنی سازی این مقدار اورانیوم هم نباشد و ایران با ساخت یک راکتور کوچک چند مگاوات حرارتی مخصوص تولید پلوتونیوم در مکانی پنهان بتواند پلوتونیوم مورد نیاز برای بمب هسته ای را تولید کرده باشد!
بر اساس اطلاعات منتشر شده از سوی آمریکایی ها ، راکتور الکبیر بر اساس راکتور گرافیت گازی کره شمالی طراحی شده بود که از سوخت اورانیوم فلزی طبیعی استفاده می کرد. تخمین زده می شود که اندازه راکتور سوریه شبیه راکتور مرکز هسته ای یونگ بیون در کره شمالی باشد. راکتور یونگ بیون ۵ مگاوات برق تولید می‌کند و قدرت حرارتی آن در حدود۲۰ تا ۲۵ مگاوات حرارتی برآورد می شود. این راکتور هسته ای در حدود ۵ تن اورانیوم طبیعی در ۸۰۰۰ میله سوخت مصرف می‌کند که در مجموع در ۸۱۲ کانال سوخت قرار می‌گیرند. راکتور سوری باید دارای هسته مشابهی از اورانیوم طبیعی فلزی باشد. بر اساس اطلاعات موجود در آژانس بین المللی انرژی اتمی، بازرسان برآورد کردند که هسته راکتور سوری دارای ۸۴۳ کانال سوخت یا کمی بیشتر از راکتور کره شمالی است و بدین روی قابلیت کمی بیشتر تولید پلوتونیوم را دارا بود.
لازم به ذکر است طبق منابع اطلاعاتی صهیونیستی این راکتور در شرق سوریه با حمایت مالی ایران بالغ بر ۱ میلیارد دلار در حال ساخت بود و کمی قبل از اتمام و عملیاتی شدن بمباران شد. این راکتور در واقع یک جایگزینی برای سایت‌های غنی سازی ایران بودند، اگر ایران در این رابطه به مشکلی برخورد میکرد زیرا ایران در سال‌های اولیه از سانتریفیوژ‌های غیر قابل اطمینان و با تکنولوژی قدیمی استفاده میکرد. همچنین لو رفتن این سایت هسته‌ای مهم که در واقع آخرین زنجیره تکمیلی دفاعی سوریه بعد از ساخت تسلیحات شیمیایی و بیلوژیک پیشرفته در سال‌ها و دهه‌های گذشته بود، مرهون یک خوش شانسی اطلاعاتی تمام و کمال صهیونیست‌ها بود که خود یک داستان اطلاعاتی عملیاتی طولانی دارد.
