موشک کروز ضد کشتی شهید ابومهدی با برد بیش از ۱۰۰۰ کیلومتر هم آزمایش شد و هدف خود را با دقت مورد اصابت قرار داد. در این راستا پرسیدند که این موشک واقعا برای ناو‌های جنگی آمریکایی در منطقه چقدر میتواند خطرناک باشد؟ در پاسخ باید گفت بیشتر شناورهای دریایی دارای افق راداری ۲۵ تا ۳۰ کیلومتری هستند. این معمولاً حداکثر بردی است که می توان بدون کمک خارجی یک موشک کروز ضد کشتی با قابلیت اسکیمینگ را در دریا کشف و رهگیری کرد. در اینجا همچنین باید اضافه کرد که بیشتر اسکیمرها (با سرعت مادون صوت) دارای RCS نسبتاً پایینی هستند و وقتی هم که با CLUTTER امواج دریا (که بسیار بدتر از خشکی است) ترکیب می شود، دامنه کشف موشک را بیشتر کاهش می دهد. در بسیاری از موارد، اولین باری که ناو احتمالاً یک موشک کروز ضد کشتی را کشف می‌کند، زمانی است که توسط جستجوگر راداری موشک مورد تابش قرار می‌‌گیرد. طبیعتا با استفاده از کاونده‌های تصویر ساز حرارتی میتوان از این پیش هشدار موشک جلوگیری کرد! در موشک‌های کروز ایرانی اما برای شناسایی هدف از کاونده‌های راداری استفاده میشود که در فاز ترمینال خود را بدین ترتیب با تابش راداری لو می‌‌دهند! اما در مجموع حتی با استفاده از کاونده‌های راداری شناورهای دریایی زمان واکنش بسیار کوتاهی برای کشف، طبقه بندی و مقابله با تهدید خواهند داشت که در نهایت مقابله با کروز‌های ضد کشتی ها را بسیار دشوار می کند. در اینجا در واقع باید گفت اینکه خدمه با چه سرعتی بتوانند تهدید را تشخیص و متعاقباً واکنش نشان دهند در کنار سایر پارامتر‌ها کلیدی خواهد بود! بدین روی احتمال برخورد موشک به ناو وابسته به تجهیزات ضعیف کشتی برای مقابله و ناتوانی خدمه در تشخیص تهدید و سرعت عمل مناسب است. به این دلیل ناو‌های مدرن امروزی بسیار روی مساله مقابله با کروز‌های دریایی تاکید دارند و در این راستا کار جدی صورت گرفته است. به عنوان مثال، سیستم Aegis برای مقابله با حملات اشباع کننده کروز های مافوق صوت روسی طراحی شده است و به طور قابل توجهی کل فرآیند درگیری، از کشف و طبقه بندی هدف گرفته تا انتخاب سلاح و اقدامات متقابل را خودکار کرده است و در واقع تاثیر خدمه روی این پروسه کم خواهد بود. اینکه Aegis چقدر موثر است در سال ۲۰۱۶ پس از اینکه انصارالله یمن به ناو یو اس اس میسون آمریکایی در سه نوبت حمله کرد، کمی مشخص شد! در یک نوبت حتی از پنج موشک کروز استفاده شد. در همه موارد، یو اس اس میسون موشک ها را کشف کرد و در پاسخ، چندین موشک SM-2 و ESSM را شلیک و کروز‌ها را منهدم کرد. در آخرین حمله، پنجمین موشک کروز توسط Nulka (یک طعمه فعال که سیگنیچر راداری ناو را برای موشک کروز شبیه سازی می‌کند) شکست خورد (البته از آنجا که آن موشک‌های کروز از فناوری پستی هم برخوردار بودند، طبیعی هم است که فریب طعمه را بخورند). در دو نوبت دیگر یمنی‌ها هر بار تنها از دو موشک کروز (با فاصله زمانی، و نه به صورت هم زمان) استفاده کرده بودند. در نوبت اول یکی از موشک‌ها ساقط شد و دیگری به ناو نرسید! در نوبت دوم هم گویا هر دو موشک ساقط شدند! به هر روی برای افزایش ضریب اطمینان و عبور از سد Aegis باید موشک‌ها به صورت سوارمی از زوایای گوناگون حمله کنند و قابلیت ضد جمینگ داشته باشند. در هر صورت حتی اگر یک موشک برخورد کند، کار تمام خواهد بود، بدین روی موشک شهید ابومهدی را میتوان در زمره یک تهدید جدی برای ناوگان آمریکایی‌ها در نظر گرفت، مخصوصا که این موشک همراه با پهپاد‌های انتحاری به صورت سوارمی هم شلیک بشود! در عین حال باید گفت که گزینه اول در نابودی ناوگان دریایی دشمن طبیعتا موشک‌های بالستیک هستند که مقابله با آنها بسیار سخت تر خواهد بود، اما در حال حاضر ایران از موشک بالستیک با برد بیش از ۷۰۰ کیلومتر رونمایی نکرده است، هر چند که گفته میشود نسخه‌های دریایی موشک‌های بالستیک با برد ۱۴۰۰ کیلومتر سوخت جامد تک مرحله‌ای موجود هستند! در هر صورت موشک کروز شهید ابومهدی عرصه عملیاتی برای ناو‌های آمریکایی را بسیار تنگ تر خواهد کرد مخصوصا که از فناوری های برتری هم استفاده خواهد کرد!
