در مورد پهپاد شاهد ۱۳۱ و ۱۳۶ انتحاری همچنین باید اضافه کرد که حاوی ۴ سوئچ ناوبری نیز هستند که عبارتند از: PGNSS, DGNSS, SGNSS, HDG که در تصویر بالا ملاحظه می‌کنید! DGNSS در واقع دیفرانسیل GNSS است و از طریق استفاده از شبکه ای از ایستگاه های مرجع زمینی امکان انتقال اطلاعات به پهپاد برای بهبود دقت در تعیین موقعیت خود را فراهم می کند. ایستگاه‌های زمینی برای تصحیح خطای موقعیت (به هر دلیلی) در سیگنال‌های ماهواره‌ای به کار گرفته می‌‌شوند و در صورت استفاده از هر دو (GNSS + ایستگاه مرجع) میتوان دقتی بالغ بر ۱۰ سانتیمتر در تعیین موقعیت نیز به دست آورد! ایستگاه‌های زمینی میتواند تا چند صد کیلومتر را پوشش بدهند. نکته مهم اما اینجاست که پهپاد الزاما نیاز به سیستم ناوبری ماهواره‌ای در صورت وجود این دست ایستگاه‌های زمینی مرجع در خاک روسیه ندارد و حتی بدون GNSS با استفاده از این ایستگاه‌های زمینی هم میتواند موقعیت خود را پیدا کند! در مورد SGNSS سیستمی برای تشخیص زاویه ورودی سیگنال ماهواره یا هر سیگنال مزاحمی به پهپاد است و میتواند سیگنال‌های نا مربوط را فیلتر کند و باعث عدم فریب و یا کاهش دقت در موقعیت یابی بشود! HDG هم سمت و سویی که پهپاد در آن به مسیر خود را ادامه می‌‌دهد را به وسیله GNSS نگه میدارد و در صورتیکه که GNSS قطع بشود، به INS سویچ می‌کند! در این مد پهپاد با استفاده از INS و پیتوت سعی می‌کند کمترین خطا را داشته باشد تا زمانی که مجددا به GNSS بتواند وصل بشود! و در آخر PGNSS که معلوم نیست چه است اما بی تردید مرتبط به ناوبری ماهواره‌ای باید باشد! به هر روی ایران با ارسال پست‌ترین سطح از فناوری به روسیه، بیشترین ضربه را به ناتو در اوکراین وارد کرده است. باید منتظر ماند و عملکرد این پهپاد‌های انتحاری را با تغییر برخی پارامتر‌ها در میدان جنگ دید.
