دوستی پرسیدند که آیا میتوان سلاح هسته‌ای را سوار بر پهپاد کرد؟
در این راستا باید گفت که در آمریکا در Los Alamos دانشمندی بسیار کمتر شناخته شده به نام Ted Taylor بود که کارش ساخت بزرگترین و کوچکترین بمب‌های هسته ای بر پایه شکافت هسته‌ای بود. در مورد بمب‌های شکافتی این فرد طراحی‌‌های بسیار پیچیده و گسترده‌ای ارائه کرد و پیوسته سعی بر رسیدن به حداقل لیمیت یک بمب هسته‌ای کوچک شده با حداقل وزن را داشت و این در واقع تبدیل به یک سرگرمی برای او شده بود. در آخرین طرحی که ارائه داد این بمب تنها ۱۵ کیلوگرم وزن داشت! وی در این طرح ها از یک کیلوگرم پلوتونیوم استفاده می‌‌کرد و برای افزایش بازده از تکنیک بوستینگ (همجوشی دوتریوم و تریتیوم) در مرکز بمب بهره می‌‌گرفت. پیشتر در پستی در مورد implosion دو نقطه‌ای (روشی برای فشرده سازی مواد هسته‌ای در این نوع بمب ها) توضیح داده شد. وی همچنین طرح هایی را هم برای فشرده سازی ۱۰۰ و ۵۰ گرم پلوتونیوم هم ارائه داد که البته هیچگاه به ثمر ننشستند.
در اینجا البته باید توجه داشت که هر چه مقدار مواد هسته‌ای کمتر و کمتر بشوند، از جمله چالش هایی که با آن روبرو هستید، رساندن آن مقدار کم از مواد به جرم بحرانی است. بدین روی برای تحقق این مهم به سیستم‌های implosion بسیار قوی و پیشرفته‌ای نیاز دارید که حجم و اندازه آنها با کاهش مواد هسته‌ای افزایش پیدا میکنند و بدین روی بمب به جای کوچک شدن، بزرگتر می‌‌شود که مناسب نیست! بمب‌های هسته‌ای پلوتونیومی زیر یک کیلوگرم هیچگاه ساخته نشدند. به هر روی تا به جرم بحرانی (به هنگام فشرده شدن بمب) و دسته کم کمی فراتر از آن نرسید بمب و انفجاری در کار نخواهد بود!
به هر ترتیب، تیلر بسیار ذهن پویا در طراحی و رسیدن به لیمیت سلاح هسته‌ای داشت! وی همچنین پدر بمب‌های بوست شده هسته‌ای آمریکا هم بود. از این نوع بمب‌ها در مرحله اول بمب‌های گرما هسته‌ای (هیدروژنی) برای فشردن کپسول سوخت همجوشی در مرحله دوم استفاده می‌‌شوند و نقش بسیار کلیدی در کوچک سازی بمب و قابل تحویل دهی توسط موشک‌های بالستیک و کروز ایفا میکنند! این روش تا اوایل دهه ۷۰ میلادی جزو اطلاعات فوق محرمانه هسته‌ای بود و حتی تا اوایل دهه ۸۰ میلادی استفاده از دوتریوم و تریتیوم برای بوستینگ محرمانه نگهداشته شد!
تد در سال ۱۹۸۶ اعتراف کرد: “پیگیری این لیمیت ها به یک وسواس تبدیل شد. حد پایین مطلق برای وزن کل یک بمب شکافت کامل چقدر است؟ کمترین مقدار پلوتونیوم یا اورانیوم ۲۳۵ که می تواند منفجر شود چقدر است؟ کوچکترین قطر ممکن از یک سلاح هسته‌ای که می تواند از یک gun شلیک شود چقدر است؟ پاسخ‌ها تعجب آور بودند. به کمتر از یک کیلوگرم نیاز بود. این اندازه یک توپ گلف و نه بیسبال است!”
در آن زمان کوچکترین کلاهک شناخته شده دیوی کروکت بود که قطری کمتر از ۱۲ اینچ و وزنی در حدود ۶۰ پوند داشت. (نوترینو: به احتمال زیاد در این بمب تقریبا ۵ کیلوگرم یا شاید کمی کمتر پلوتونیوم استفاده شده باشد و ماده هست‌ای تنها به ۱.۴ چگالی نرمال پلوتونیوم فشرده شده باشد!) مک فی کردیت طراحی آن را به تد داد، اگرچه تد روی بمب‌های بسیار کوچکتر هم حتی کار می کرد. تد: “من سعی کردم بفهمم کوچکترین بمبی که می‌توانی تولید کنی چقدر بود؟ بسیار کوچکتر از دیوی کراکت، اما هرگز در آن سال‌ها ساخته نشدند. این یک بمب انفجاری کامل بود که می‌توانستید آن را در یک دست بگیرید که قطر آن حدود شش اینچ بود. (نوترینو: بنابرین باید گفت که لیمیت حداقل مواد هسته‌ای برای بمب یک کیلوگرم پلوتونیوم باید باشد)”
سرجنگی پهپاد شاهد ۱۳۶ میتواند ۴۰ کیلوگرم مواد فوق انفجاری حمل کند، بدین روی می‌بینید که بمب‌های هسته‌ای کوچک با یک کیلوگرم پلوتونیوم (و بدون بوستینگ) با بازده ۱۵ تا ۴۰ تن TNT یعنی ۴۰ موشک سجیل با کلاهک ۱۰۰۰ کیلوگرمی کاملا قابل دسترسی هستند و خود میتوانید تصور کنید یک ناوگان از پهپاد‌های هسته‌ای که به سختی (بر اساس پست پیشین مربوطه و حقایق میدانی) قابل کشف هستند یعنی چه! اگر از بوستینگ استفاده شود که این بازده را میتوان تا ۱۰ برابر افزایش داد!
