در مورد احتمال کشندگی کلاهک‌های موشک‌های بالستیک در پست پیشین صحبت شد. در این راستا همچنین باید به نکته مهم دیگری اشاره کرد. یک قطعه مهم و کلیدی در کلاهک موشک‌های بالستیک چه متعارف و چه غیر متعارف یعنی در کلاهک های هسته‌ای فیوزهای انفجاری هستند و بخصوص نوع پیشرفته تر آن‌ها یعنی سوپر فیوزها که در تصویر بالا ملاحظه می‌کنید. سوپر فیوزها نقش کلیدی در میزان کشندگی و تخریب هدف در سلاح هسته‌ای بازی می‌‌کنند. قبل از اختراع سوپر فیوزها، حتی دقیق‌ترین موشک های بالستیک حامل کلاهک‌های هسته ای ممکن بود به اندازه کافی نزدیک اهدافی که در برابر حمله های هسته‌ای سخت شده‌اند، منفجر نشوند. اما سوپر فیوزهای جدید به روشی بسیار مؤثرتر (با سنجش ارتفاع کلاهک نسبت به سطح زمین، زمانی که کلاهک در خارج از جو قرار دارد و مقایسه آن با مسیر در نظر گرفته شده) برای از بین بردن اهداف ثابت با انفجار دقیق و به موقع بر فراز یا اطراف یک هدف طراحی شده ا‌ند. کلاهک هایی که در غیر این صورت بر فراز یک هدف خطا می‌‌رفتند و در فاصله زیادی فرود می آمدند، اکنون به دلیل نصب سوپر فیوزها افزایش قابل توجهی را در احتمال انفجار در بهینه ترین فاصله ممکن برای نابودی هدف دارند، حتی اگر دقت سیستم کلاهک موشکی به خودی خود بهبود نیافته باشد! در نتیجه، به عنوان مثال نیروی زیردریایی تروریستی آمریکا امروزه بسیار بیشتر در برابر اهداف سخت شده توانمند است و همه کلاهک‌های هسته‌ای آمریکا مجهز به سوپرفیوز‌ها هستند. در تصویر بالا لود موشک هسته‌ای Trident II مجهز به سوپر فیوز را میبینید.
پیشتر کلاهک‌ها دارای فیوز با ارتفاع انفجار ثابت بودند به این معنی که فیوز نمیتوانست انفجار کلاهک را در بهینه ترین فاصله ممکن از هدف تنظیم کند، اگر کلاهک نسبت به هدف خطا می‌‌داشت. با آن فیوزهای با ارتفاع ثابت، موشک‌های هسته‌ای زیردریایی عمدتاً اهداف نرم‌تری مانند پایگاه‌های نظامی را می توانستند هدف قرار بدهند. کلاهک‌های مجهز شده به فیوز های جدید که در زمان رسیدن به هدف ارتفاع انفجار قابل تنظیمی را ممکن می‌‌سازند، قابلیت‌های قابل توجهی در برابر اهداف سخت‌تر در مقایسه با کلاهک‌های مجهز به فیوزهای قدیمی ارائه می‌‌دهند. به عبارت دیگر، به عنوان مثال میتوان تعداد کلاهک‌های زیردریایی‌های حامل موشک های بالستیک را به دلیل افزایش کشندگی با سوپر فیوز ها کاهش و در عین حال کارایی ناوگان هسته ای را افزایش داد!
فرق بین این دو فیوز را میتوانید در نمودار‌های بالا ببینید، در این نمودار‌ها کلاهک هسته‌ای را با CEP صد متر داریم. در یکی، کلاهک هم در داخل و هم در خارج از CEP منفجر میشود. آن دسته از کلاهک‌ها که در خارج از CEP اصابت می‌‌کنند سطح تخریب کمتری نسبت به سیلو یک موشک هسته‌ای قاره پیما دارند، اما در تصویر دیگر, با نصب سوپر فیوز, کلاهک در داخل CEP فارغ از اینکه در امتداد چه مسیری باشد، منفجر میشود و باعث ایجاد بیشترین تخریب نسبت به هدف در امتداد آن مسیر میشود. در اینجا میزان کشندگی و قدرت تخریب نسبت به هدف با بازده سلاح هسته‌ای اشتباه گرفته نشود! بنابرین با سوپر فیوزها دقت در تخریب و بدین روی قدرت تخریب سلاح هسته‌ای با بازده ثابت بسیار افزایش پیدا می‌کند. این را باز در نمودار بالا میتوانید ببینید که احتمال تخریب یک سیلو دشمن با سوپرفیوز‌ها در داخل CEP صد متری ۸۶ درصد است، در حالیکه دقیقا همان کلاهک با فیوز معمولی احتمال تخریب تنها ۵۰ درصدی دارد!
بدین ترتیب آمریکایی‌ها زیرکانه و بی سر و صدا با استفاده از این سوپرفیوز‌ها در واقع به خود شانس پیروزی با زدن دقیق سیلوهای موشک‌های هسته‌ای قاره پیما روسیه در شلیک اول (First Strike) با افزایش احتمال تخریب این اهداف را داده ا‌ند، که به سادگی بالانس هسته‌ای جهانی را بر هم می‌‌زند. البته همچین تصوری در پیروزی در جنگ هسته ای صرفا حماقت آمریکایی‌ها را می‌‌رساند اما حاوی این نکته مهم مخصوصا برای دوستانی است که مدام می‌‌گویند ایران با ساخت سلاح هسته‌ای بالانس منطقه را بر هم می‌‌زند و باید از سلاح هسته‌ای دوری کند که این البته یک طنز سنگینی است. به هر روی در اینجا میبینید که آمریکا برای اهداف خود از هیچ گونه حرکتی دست نمیکشد و بالانس هم برای او اهمیتی ندارد!
